Designer Shakups zijn uiteindelijk de norm bij high-end merken, maar zijn enorme aanpassingen altijd duurzaam op lange termijn?

Omhuizingen bij high-end merken zijn de laatste tijd de norm geworden met ontwerpers die hun berichten bij het ene designermerk verlaten om snel op een ander te verschijnen. Neem Clare Waight Keller wiens vertrek uit de modewereld van korte duur was toen ze Chloé verliet en de regels in Givenchy overnam van Riccardo Tisci die het merk voor Burberry had verlaten.

En hoewel geen andere exit zo rouwde als Phoebe Philo’s uit Celine, aan de andere kant, is het betwistbaar dat niemand zo werd gevierd als het bezoek van Daniel Lee in Bottega Veneta. Lee, wiens eerdere ervaring stints omvatte in Celine, evenals Balenciaga, nam het over voor de oude ontwerper Tomas Maier als ouderbedrijf Kering die wilde moderniseren.

Het is onmogelijk om te negeren dat Lee’s ambtstermijn in Bottega Veneta het merk heeft geholpen om zowel Millennial als Gen Z Minds te klimmen, wat precies is waar het merk echt op had gehoopt toen ze Lee inhuurden.

Wanneer een nieuwe ontwerper het overneemt bij een merk, duurt het vaak een paar seizoenen voordat ze zich in hun eigen en voor fans vinden om het verschil echt te zien. In een ideale wereld zal een ontwerper een naadloze overgang maken en hun eigen esthetiek trouwen met het tijdloze DNA van het merk. Natacha Ramsay-Levi is een geweldig voorbeeld van dit ideaal, zoals toen ze bij Chloé kwam, ze haar eigen visie in het merk stak terwijl ze trouw bleef aan zijn rijke geschiedenis.

Hoewel langzame, stabiele wijzigingen voor sommige merken werken, doen dat ook aanzienlijk snelle wijzigingen voor anderen. Neem Riccardo Tisci in Burberry, die binnenkwam en het merk volledig vernieuwde, waardoor de inkomsten van de winkel praktisch onmiddellijk kunnen stimuleren wanneer zijn collecties winkels raken. Dan is er natuurlijk Daniel Lee, die de esthetiek van Bottega Veneta schijnbaar van de ene dag op de andere veranderde, wat resulteerde in een vrijwel onmiddellijke monetaire winst.

Hoewel monetair succes eenvoudig te bepalen is en onmogelijk te negeren is, hoe zit het met de onmetelijke, hoe essentiële elementen ook die bijdragen aan het succes van een merk? Neem merkloyaliteit, die jaren kan duren om te bouwen, maar het is iets waar alle merken naar doel zijn. Op de lange termijn zijn trouw en herhalende consumenten het vlees van het monetaire succes van een merk. Het is echter betwistbaar dat constante, enorme aanpassingen het voor merken moeilijk maken om deze ongrijpbare consumentenbasis te ontwikkelen.

Het is moeilijk om te vermelden wat er zal opkomen bij merken als Burberry en Bottega Veneta die enorme wijzigingen hebben aangebracht in hun merkimago. Hoewel Millennials en Gen Z een enorme kostenkracht hebben die alleen maar zal blijven toenemen, maken ze ook deel uit van de Social Network Boom, wat in mijn gezichtspunt het voor merken veel moeilijker maakt om hun loyaliteit te ontwikkelen. Nieuwe consumenten zijn voortdurend op zoek naar het volgende beste, waardoor bestaande, merktrouwe klanten essentieel zijn om te behouden.

Dus wat gebeurt er als degenen die vielen voor de plotselinge nieuwe esthetische verhuizing van een merk naar het volgende beste? Mode verandert inderdaad, maar in het tijdperk van Instagram, ontwerpers die wijzigingen willen aanbrengen en een veel meer eigentijdse esthetiek willen benutten, moeten zich bewust zijn van het vervreemden van bestaande, oude klanten.